چرا ما مردم این کشور همه اش منتظر یه اتفاقیم؟ چرا همه اش منتظریم که یه سوتی ببینیم از پلیس از رئیس جمهور از رئیس دانشگاه از استاد از وزرا از سخنگوها از نماینده ها از هرکی که تو این مملکت یه کاره ای هس حتی از رهبر! منتظریم که یه اتفاق خیلی کوچیک یا بزرگ ، اصلا اندازه و درجه ی اهمیتش هم برای ما مهم نیس، بیفته و بعد سریع توی وبلاگهامون ، توی موبایلها حتی توی شب نشینی های خانوادگی از اون مساله حرف بزنیم و بعد هم بگیم مثلا جمهوری اسلامیه .چرا هیچ چیز دیگه رو نمی بینیم؟ چرا فقط زل زدیم به نیمه ی خالی لیوان؟ یعنی تو این کشور( که نمی گم هرروز اما حداقل ماهی یه بار خبرهای خوب از موفقیت بروبچه ها و تیم های تحقیقاتی و اینجور خبرها می شنویم) هیچ موضوع خوبی برای صحبت کردن نیس؟ یعنی ما هیچ وقت هیچ خوبی از اونها ندیدیم؟
یه مدت درباره ی نیروی انتظامی و برخوردهاش با بی حجابی حرف میزنیم ، که البته من نمی خوام بگم کارشون درسته یا غلط، هرروز بلوتوث میبینیم از برخورد اونها با دخترهای بی حجاب. یا بلوتوث از رابطه ی رئیس فلان دانشگاه با یه دختر، یا بلوتوث عکسهای بی حجاب فلان بازیگر، بلوتوث مصاحبه ی فرزاد حسنی با سردار رادان که دیگه حتما همه دیدن و هزارتا چیز دیگه. حتی در مورد برخوردهای نیروی انتظامی با اشرار هم دیده ام که مردم (منظورم مخصوصا اهالی وب) مخالفت کردن که چرا اینجوری برخورد می کنن مگه اونها حیوونن ، یا چرا اونها رو در ملا عام اعدام می کنن یا چرا ...
این یعنی اون آدمهایی که این حرفها رو میزنن فقط نشستن ببینن که این مسئولین چه می کنن تا ساز مخالف خودشون رو کوک کنن و سریعا بنوازن. یعنی اصلا براشون مهم نیس که اون کار عمل مثبتی بوده یا نه. یعنی اونها آنقدر کر و کور شده ان که عقلشون دیگه قدرت تصمیم گیری نداره.
خدایا همه ی آدمهای کوردل و بدبین و اسلام ستیز رو خودت هدایت کن.
آمین
